yine bilinmeyen bir ülkeye yolculuk

o günden beri herkesin ve her şeyin kendini anlatmasını bekledim

ben yöneldiğimde bozuyordum çünkü onları

bıraktım bir öğle sonrası kendimi bıraktım anlatmayı

biliyorum ben isteyince ne çok cam kırığına dönüştüğümü

bir ıslık olduğumu sürtünce kristalleri birbirine

kaçamayışımı sonra akvaryuma bir taşın vuruşunu nedensiz kendime sızışımı

o günden beri bir kenara koydum benliğime isim arama telaşımı

anladım o zaman her yüz bir başka yüzden çalınmış kendisi değilmiş kimse

biraz orası biraz sokak kedisi biraz da hiç yüzleşmedikleri

inanın öylece bıraktım onları bir biçime sokmayı bile düşünmedim

biliyordum artık herkes kendi kuyusunda biraz olsun boğulmak zorunda

yoksa onaramıyor bir daha yaşamak haline dönen kendi heykelini

Cengiz KARATAŞ